black beauty

Een auto kopen, waarde dokusha, is iets waar veel mensen reikhalzend naar uitkijken. Het zal u vast niet verbazen wanneer ik u vertel dat het bij mij net iets anders ligt. Toegegeven, ik vind de geur van een nieuwe wagen zalig maar het grote probleem voor mij is dat ik de wagens zoals ze tegenwoordig worden vorm gegeven helemaal niet mooi vind. Op gebied van autodesign ben ik eerder conservatief.

Dé mooiste wagen ooit gebouwd blijft voor mij de Citroën DS of de “puitemuil” zoals ze deze in mijn geboortedorp noemden. Ik weet nog hoe ik ze als peuter zag voorbijglijden op de kasseien van de straat waarin mijn oma woonde. Die elegantie en stijl werden nooit geëvenaard. En elegantie, waarde dokusha, werd toen al gewaardeerd en gekoesterd door ondergetekende.

Toen ik echter op mijn 15de met mijn toenmalige boezemvriend ergens op een Vlaamsche weide een afgedankte Mini Cooper in beweging zette, verbaasde ik me over de no-nonsense aanpak van het ontwerp. Alles had een duidelijke functie en voor de rest was er niks, de grote leegte, geen fransjes, nuffink. De Mini veroverde het andere deel van mijn hart, want ik had toen al een groot hart en er was dus plaats voor 2 wagens.

Sindsdien is er eigenlijk niet veel veranderd. Mijn hart is wat groter geworden en er past nu nog één man bij in. En, och ja, ik rijd met een Mini. De keuze was simpel, het was de enige auto op de markt waar ik met mijn hart kon voor kiezen en keuzes maak ik nu eenmaal met mijn hart. De Citroën DS werd jammer genoeg al lang uit productie gehaald al moet ik toegeven dat de typische kenmerken van de DS terugkomen in het ontwerp van de BMW Z4. Na een aantal keren hem bewonderd te hebben (de Z4 voor alle duidelijkheid) zei ik tegen Kashi: “Dit wordt mijn volgende wagen!”. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauw aan en zei: “Ge zijt gij zeker zot? Da’s nen otto voor de vrouw van de coiffeur!”.Ik lachte even maar diep van binnen kromp mijn hart ineen. Hoe sterk kan een mens in stereotypen denken? How very dare he! Hij voegde er nog aan toe: “Als ge daarmee rijdt, dan rij’k nooit nog mee…. Schaamtelijk!”. 

En toen arriveerde de nieuwe overbuurvrouw. Fris gescheiden en werkloos, faux blonde, Dolce & Gabbana , Fendi and then Donna…. Ze arriveerde in een zwarte BMW Z3, de voorloper en lichtend voorbeeld van mijn geliefde Z4. Kashi proestte het uit. Ik begreep dat ik me evenzeer aan hokjes denken bezondigde als hij en dat clichés bestaan. Het portier van de Z3 zwaaide open, de tonen van de nieuwste cd van Jo Vally galmden door de straat. De witte fuck-me-botjes kwamen als eerste tevoorschijn, gevolgd door een bont gekleurd spektakel van met merken overladen designerkleding. Het geheel werd bekroond door een bol geföhnde geperoxideerde haardos. Gisteren ontdekte ik een stickertje op de kofferbak van haar auto, het blokletterde:  Black Beauty. Oh sweet irony… Bij deze is er een nieuwe vacature van droomwagen in mijn hart. Gelieve deze binnen de 4 jaar in te vullen. Hartelijk dank.

ToomawasHIT of the day:  Would’ve been the one (Edwin Van Cleef Remix) – Solange